در سال 1968 یک پروژه در بخش تحقیق و توسعه ارتش آمریکا به ثبت رسید که بر پایه یک فرضیه ساده بود: بدن انسان مواد فلزی و پلیمری مصنوعی را نمی پذیرد. زیرا بافت زنده با چنین موادی ترکیب نمی شود. استخوان شامل ترکیبات هیدراته کلسیم فسفات است و هیدروکسی آپاتایت و موادی که توانایی تشکیل یک لایه هیدروکسی آپاتایت را بر روی سطح خود دارند، توسط بدن پذیرفته خواهند شد. بخش تحقیق و توسعه ارتش آمریکا یک سرمایه گذاری جهت انجام یک مطالعه یک ساله بر روی این فرضیه انجام داد و یک ترکیب شیشه سرامیک برای این منظور مورد آزمایش قرار گرفت و دکتر Greenlee در پایان این آزمایش گزارش کرد که این کاشتنی ها از محلی که قرار دارند خارج نخواهند شد و در محل خودشان پیوند محکمی را برقرار کرده¬اند. مقاله معرفی و تئوری بیوشیشه (bio-glass) در 19 صفحه و همراه با فایل پاورپوینت ارائه آن تهیه شده است.

با توجه به سازگاری زیستی بسیار عالی با بدن انسان، هیدروکسی آپاتایت در بسیاری از کاربردهای اورتوپدی و دندانی مورد استفاده قرار گرفته است. با این وجود به علت خواص مکانیکی پایین در کاربردهایی که تحمل بار در آن بسیار مهم است نیاز به تقویت این ماده ضروری است. اکسیدهای سرامیکی و ذرات فلزی به عنوان فازهای تقویت کننده مورد استفاده قرار گرفته اند. فایل متنی این مقاله در 48 صفحه ارائه شده است که همراه با فایل پاورپوینت ارائه می باشد.